Jak dyscyplinować dziecko: czas odosobnienia

Czas odosobnienia jest okresem, w którym dziecko jest odsuwane od kłopotliwych sytuacji i pokus. Jest to jego szansa na uspokojenie się i przypomnienie sobie, czego się od niego oczekuje.

Oto jak sprawić, aby czas odosobnienia był skutecznym narzędziem wychowawczym

Weź pod uwagę wiek swojego dziecka

Kiedy dziecko ma od 18 do 24 miesięcy oraz do ukończenia 5 lat. Mimo że każde dziecko jest inne, dzieci młodsze nie pojmą, w czym leży problem, a starsze dzieci potrzebują bardziej zaawansowanych metod, aby nauczyć się dobrego zachowania.

Trzymaj się ustalonych reguł

W trakcie czasu odosobnienia dziecku nie należy pozwalać na interakcję z rodzicem ani opiekunem. Czas odosobnienia ma być łagodną formą izolacji, która ma nauczyć dziecko, że: „kiedy się tak zachowujesz, nie możesz uczestniczyć w życiu rodziny”.

Ustal schemat

Wymaga to początkowej inwestycji czasu, który okazuje się tego wart dla większości rodziców. Zmiana oczekiwań dziecka jest trudniejsza niż wyegzekwowanie zasad za pierwszym razem, ale warto poświęcić na to czas i energię.

Przygotowanie czasu odosobnienia

Postaw krzesło w bezpiecznym, ale nudnym miejscu, np. w rogu salonu lub rzadko używanym przejściu. Pamiętaj, aby miejsce było oddalone od opiekunów i „miejsca zbrodni”. Przebywanie w sercu wydarzeń dostarcza zbyt wielu okazji na pogorszenie sytuacji przez droczenie się i prowokacyjne zachowanie.

Spróbuj nie używać do tego sypialni dziecka, gdyż może to stworzyć negatywne skojarzenia z miejscem, w którym dziecko powinno czuć się bezpiecznie. W sypialni znajduje się też zwykle zbyt wiele rozpraszających elementów.

Pamiętaj, aby miejsce czasu odosobnienia było bezpieczne, aby móc pozostawić tam dziecko bez nadzoru. Nieodpowiednie miejsca to na przykład szczyt schodów, bliskość łatwych do rozbicia przedmiotów, sąsiedztwo drzwi, które można otworzyć.

Jak to zorganizować

Najpierw daj ostrzeżenie

Po dwóch ostrzeżeniach dotyczących niedobrego zachowania powiedz: „No dobra, czas na chwilę odosobnienia”. To wszystko. Podnieś dziecko i posadź je na krzesełku odosobnienia.

Ustaw budzik

Czas odosobnienia powinien trwać około minuty na każdy rok wieku dziecka.

Bądź stanowcza

Jeśli dziecko wstanie, posadź je z powrotem i wyzeruj licznik. Nic nie mów i nie ustępuj. 

Wybacz i zapomnij

Kiedy usłyszysz budzik, powiedz: „Koniec”. Uściskaj dziecko i na tym poprzestań. Nie wspominaj więcej o problemie. Daj mu coś nowego do roboty, pozytywną alternatywę dla zakazanej czynności.

Powszechne potknięcia

Mówienie zbyt dużo

To tylko dezorientuje dziecko, zwiększa napięcie i drażni wszystkich. Proste oznajmienie przewiny, kiedy zostanie popełniona i ogłoszenie czasu odosobnienia wystarczy.

Skutki niepożądane

Jeśli czas odosobnienia zapewnia dziecku więcej uwagi, niż otrzymuje jej, gdy zachowuje się prawidłowo, będzie dalej prowokować Cię swoim zachowaniem.

Rodzic jest zbyt zdenerwowany

Poświęć moment na uspokojenie się. Wróć do dziecka, powiedz za co zostaje ukarane i posadź je na krzesełku odosobnienia. Pamiętaj, aby zachować ten scenariusz dla najgorszych “przewin”, zamiast stosować go zwyczajowo.

Nienagradzanie dobrego zachowania.

Jednym z podejść jest „złapanie” dziecka na dobrym zachowaniu. Jest to trudne, ponieważ kiedy złe zachowanie narasta, Twoim naturalnym odruchem jest nieustępowanie, a nawet próby unikania go.

Wyjątkowe okoliczności

Zachowanie

Jeśli Twoje dziecko jest zbyt zdenerwowane lub chore, nie będzie w stanie nauczyć się niczego w czasie odosobnienia. W przypadku dzieci, które często były rozdzielane z rodzicami, czas odosobnienia niesie zbyt wiele emocji, które nie pozwalają mu się uczyć.

Wiek rozwojowy

W przypadku dzieci, które są opóźnione w rozwoju lub bardzo zaawansowane w zdolnościach poznawczych, może być konieczne traktowanie ich w oparciu o ich wiek rozwojowy, a nie chronologiczny.

Poświęcasz cały dzień na czas odosobnienia?

Jeśli Twoje dziecko jest wyjątkowo zaczepne, może to być spowodowane stresem, napięciem lub po prostu nudą. Zadaj sobie pytanie, czy okazujesz zdenerwowanie, gdy – dziecko Cię prowokuje, aby zwrócić na siebie uwagę, nawet jeśli może Cię to rozgniewać.